Cairns - Perth

Hey iedereen!

Ik kreeg te horen dat iedereen met smart zit te wachten op een nieuw verslag, dus bij deze een nieuw verhaal over mijn avonturen hier. De afgelopen weken heb ik in Cairns en Perth gezeten.

Cairns (17 mei – 5 juni)

Het originele plan was om in Cairns een baan te vinden en zo wat geld te sparen om daarna langs de Oostkust te reizen. Dit liep even wat anders. Een baan vinden in Cairns bleek veel moeilijker dan gedacht. Allereerst is de stad op dit moment overspoeld met backpackers die naar een baan zoeken en daarnaast was het veel te gezellig om echt heel actief naar een baan te zoeken :D
Mijn 2e dag in Cairns ben ik van hostel geswitcht omdat ik te laat was met mijn kamer voor een nieuwe nacht te boeken. Ik ben toen verhuisd naar het hostel Caravella en dat bleek een geniale zet te zijn, ik heb hier namelijk ontzettend veel leuke mensen ontmoet en ontzettend veel geweldige avonden beleefd. Een van deze mensen is Elena, een Duits meisje en met haar ben ik op dit moment in Perth.

De eerste weken in Cairns zijn vooral te beschrijven aan de hand van het volgende ritme: ‘s ochtends uitslapen, ‘s middags pool spelen, the Hunger Games lezen, zonnen, zwemmen of gewoon gezellig kletsen, ‘s avond naar the Woolshed voor een gratis maaltijd, daarna terug naar het hostel, Goon (=goedkope wijn) drinken en de avond werd afgesloten in de kroeg. Verder heb ik de eerste week een skydive geboekt die 3 dagen op rij werd gecanceld door slecht weer, daarna heb ik m’n geld terug gevraagd omdat ik er geen vertrouwen meer in had.

Na ongeveer anderhalve week feesten besloten we dat het tijd was voor iets actievers dan alleen maar rondhangen in ons hostel. Dus zijn we een keer niet op stap geweest en de volgende dag met z’n vieren (Elena, Katy, Dimitri en ik) vroeg opgestaan om het Aboriginal Centre in de buurt te bezoeken. Dit was een ontzettend leuke dag. Eerst kregen we uitleg over de geschiedenis en tradities van de Aboriginals. Daarna kregen we een danspresentatie, waarbij wij met z’n vieren uit het publiek werden geplukt om op het podium mee te dansen! Helaas bestaat hier geen beeldmateriaal van omdat onze hele groep op het podium stond, maar uiteraard waren we natuurtalenten. De volgende activiteit was speerwerpen, hierin was ik absoluut geen natuurtalent en ook het boomerang gooien was helaas niet aan mij besteedt (2x gooien, 2x finaal het gras in). Daarna was er tijd in het programma om te lunchen. Onderweg naar het restaurant liepen we langs een tafel met verf… Uiteraard konden we de verleiding niet weerstaan en hebben we elkaars gezichten ‘traditioneel’ beschilderd, zie mijn Facebook voor de foto’s!
Na het Aboriginal Centre hebben we de skyrail naar Kuranda genomen. Dit is een soort skilift die over het regenwoud loopt. Tussendoor waren er 2 stops waarbij we door het regenwoud konden lopen, dit was erg leuk, je komt daar tenslotte niet elke dag. De skyrail kwam aan in Kuranda en vanaf daar hebben we de bus terug genomen naar Cairns. Al met al was het een ontzettend leuke dag die nog niet klaar was want ‘s avonds was het Elena’s verjaardag! De hele groep heeft geld ingelegd voor cadeautjes en daarmee hebben we cadeautjes en een fantastische taart voor haar gekocht. De taart was versierd met prinsessen en eenhoorns dus het was niet heel gek dat ze gelukkiger was met de taart dan met haar nieuwe slippers.

Perth (6 juni – nu)

Na 3 weken actief (en ja ok, sommige dagen minder actief) zoeken naar een baantje hebben Elena en ik het opgegeven in Cairns. Katy was een paar dagen eerder naar Perth gevlogen en had daar binnen 2 dagen een baan. Dus zijn we haar achterna gevlogen om onze banenjacht in Perth voort te zetten.

Tip: als je blauwe plek ter grootte van een traptrede op je kont hebt omdat je een week eerder van de trap bent gevallen, boek dan geen 8 uur durende vlucht naar Perth!

In Perth aangekomen hebben we het dit keer wel meteen serieus aangepakt. De eerste dag zijn we meteen een internetcafe ingedoken en hebben we onze cv’s in orde gemaakt. Vervolgens hebben we deze een keer of 20 uitgeprint (dat klinkt als een simpel klusje, maar openbare printers en kopieerapparaten waar je geen $1 per printje betaald zijn schaars). Daarna ging het allemaal niet zo soepeltjes als we hadden gehoopt. Het duurde meer dan een week voor ik eindelijk m’n eerste trial had in een koffiezaak. Een trial betekent dat je een of twee uur moet werken en daarna hoor je of je de baan hebt of niet. Toen ik een dag later in de koffiezaak aankwam voor de trial was de eigenaar dit doodleuk vergeten. Gelukkig had ik de volgende dag een andere trial in een bar die wel doorging. Ik kreeg te horen dat ze me maandag zouden bellen en dat deden ze vervolgens niet. Toen ik zelf belde kreeg ik te horen dat ik terug gebeld zou worden en dat deden ze vervolgens weer niet. Allemaal erg frustrerend maar we zijn wel door blijven zoeken.

Uiteraard hebben we tussen het zoeken naar een baan door ook voetbal gekeken. Ik had verwacht dat het ontzettend leuk zou zijn om samen met Elena (die Duits is) de wedstrijd te kijken. In de praktijk bleek dit toch minder leuk te zijn toen eerst Nederland van Denemarken verloor en Duitsland vervolgens ook nog eens van Portugal won. De tweede wedstrijd was niet bepaald beter, maar de laatste wedstrijd heeft Nederland in Australie toch een beetje gewonnen van Duitsland. Het plan was om de Duitse en de Nederlandse wedstrijden beide te kijken via 2 laptops. We zaten in het hostel met 8 Duitsers en 1 Nederlander en we hadden helaas maar 1 functionerende laptop met traag internet. Uiteindelijk heeft de hele groep de Nederlandse wedstrijd gekeken ^^ Jammer genoeg eindigde de wedstrijd tegen Portugal niet zo goed, maar gelukkig was er ook nog een Ier wakker die een fles wodka had, dus eind goed, al goed.

Eergisteren kregen we fantastisch nieuws: Elena kreeg een telefoontje met de mededeling dat we allebei aangenomen waren voor schoonmaakwerk! Dit verliep best wel vreemd, die man had ons nog nooit gezien of gesproken, maar bood ons meteen de baan aan en we werden de volgende dag verwacht om ons busje op te halen dat we in bruikleen kregen.

Vandaag hebben we voor het eerst gewerkt. We hebben samen gewerkt met 2 Duitse meisjes, het was hun laatste dag en wij namen dus hun plaats (en busje!) over. Na een paar uur poetsen (oma zou trots op me zijn!) werden we verwacht bij de baas thuis. Dit bleek op z’n zachtst gezegd nogal een apart figuur. Toen we ons wilden voorstellen zei hij letterlijk: nee ik geef jullie geen hand. En toen de Duitse meisjes hem een stapeltje enveloppen wilden geven moesten ze die op tafel leggen in plaats van dat hij ze gewoon aannam. Het woord smetvrees stond met grote letters op z’n voorhoofd, maar goed, hij heeft waarschijnlijk niet voor niets een schoonmaakbedrijf. Elke avond laat hij ons weten of en waar we de volgende dag moeten werken en waarschijnlijk gaan we tussen de 30 en 50 uur per week werken. Het busje mogen we gewoon bij ons houden, dus dat is wel ideaal, al hebben we het op een of andere manier voor elkaar gekregen om de radio te slopen door het volume hoger te zetten (en nee het stond niet zo hard dat de boxen zijn opgeblazen). Morgen moeten we om half 11 beginnen, niet al te beroerd dus!

Dat was het weer voor nu, ik zal proberen om mijn volgend verslag wat sneller te schrijven!